بزرگنمايي:

پیام سپاهان - پروین محمدی، معلمی از خطه نصف‌جهان بود که به دلیل تعهد، عشق به تعلیم و ایثار در حافظه آموزش‌وپرورش ماندگار شد؛ بانویی که تا واپسین لحظات عمر، سنگر آموزش را رها نکرد و تا آخرین نفس، کلاس درس را به مأمن مهر و آگاهی بدل ساخت.

به گزارش ادارۀ اطلاع‌رسانی و روابط عمومی اداره‌کل آموزش‌وپرورش استان اصفهان، پروین محمدی، معلمی از خطه نصف‌جهان بود که نامش به دلیل تعهد، عشق به تعلیم و ایثار در حافظه آموزش‌وپرورش ماندگار شد؛ بانویی که تا واپسین لحظات عمر، سنگر آموزش را رها نکرد و تا آخرین نفس، کلاس درس را به مأمن مهر و آگاهی بدل ساخت.
قاسم‌علی محمدی، پدر این معلم فداکار، با اشاره به علاقه زودهنگام دخترش به حرفۀ معلمی گفت: «پروین کلاس دوم ابتدایی بود که معلمش به من گفت این بچه فقط به درد معلمی می‌خورد. همین جمله تا زمان بزرگسالی در ذهنش ماند و تصمیم گرفت معلم شود.»
وی افزود: «دخترم با پشتکار تحصیل کرد؛ در رشتۀ مشاوره تا مقطع کارشناسی‌ارشد پیش رفت، اما دلش همیشه دلش می‌خواست در کلاس درس حضور داشته باشد و مشغول تدریس شود.»
پروین محمدی قریب به 9 سال در مدارس ابتدایی غیردولتی ناحیه 3 شهر اصفهان به تدریس اشتغال داشت. از نگاه همکاران، او معلمی متین، متعهد، کم‌ادعا و پرتلاش بود؛ کسی که همواره دغدغۀ رشد دانش‌آموزان و آرامش خانواده‌ها را داشت.
از پدر این معلم فداکار درخصوص ویژگی‌های دخترش پرسیدم. در پاسخ گفت: «دخترم عاشق بچه‌ها بود؛ معلمی حامی که مشاور دانش‌آموزانش بود و هرکجا می‌رفت، زود با همکاران و بچه‌ها صمیمی می‌شد وسعی می‌کرد تجربیاتش را به آنها منتقل کند.»
نخستین نشانه‌های بیماری پروین، در سال 1397 نمایان شد. تودۀ کوچکی ناگهان در بدنش ظاهر شد و پس از مراجعه به پزشک، مشخص شد او مبتلا به سرطان است. خبر، هرچند شوک‌آور بود اما خانم معلم تصمیم گرفته بود مسیرش را ادامه دهد. شیمی‌درمانی، جراحی و مراحل درمان آغاز شد، اما خانم محمدی هرگز کلاس را ترک نکرد.
قاسم‌علی محمدی در این مورد، چنین روایت می‌کند: «صبح‌ها می‌بردمش بیمارستان برای تزریق و خون‌گیری، عصرها به مدرسه برمی‌گشت. حتی یک بار نگفت خسته‌ام. فقط می‌گفت: این بچه‌ها به من احتیاج دارند.»
رفته‌رفته، بیماری بیشتر پیشرفت کرد و نشانه‌های ضعف آشکار شدند. با این حال، پروین محمدی تدریس را رها نکرد. در واپسین ماه‌های زندگی، حتی زمانی که دیگر توان حرکت نداشت، با تلفن همراه برای دانش‌آموزانش فیلم‌های آموزشی ضبط می‌کرد و از طریق نرم‌افزار شاد پیگیر تکالیف‌شان بود. پدرش می‌گوید: «گاهی روی تخت خوابیده بود، ولی با لپ‌تاپ به تدریس و انجام کارهای کلاس می‌پرداخت؛ می‌گفتم قدری استراحت کن و پاسخ می‌داد: من معلمم؛ باید سر کلاس باشم.»
همکاران او معتقدند صدای خانم محمدی از پشت موبایل و فضای مجازی، اشتیاق یادگیری را در دل دانش‌آموزان زنده می‌کرد؛ معلمی که در سخت‌ترین لحظات عمر، هنوز الهام‌بخش بود.
اندک‌اندک، چراغ عمر خانم معلم رو به خاموشی گذاشت و او چهره در نقاب خاک کشید. اما ماجرای معلمی او قرار نبود همینجا تمام شود. پدرش می‌گوید: «متوجه شدم یکسال قبل از درگذشتش به همسر و چند هفته مانده به رفتنش هم به مادر و برخی از نزدیکانش وصیت کرده بود که پیکرش به دانشگاه علوم پزشکی اهدا شود تا بتواند خدمتی به جامعۀ علمی بکند.»
انگار خانم محمدی با این وصیت می‌خواست حتی بعد از مرگ هم آموزگار باشد. مطابق با وصیتش، پیکر او به مرکز آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تحویل داده شد تا جسم خسته‌اش نیز در خدمت دانش و آگاهی باشد.
پروین محمدی در مقام معلم، به انسان‌سازی باور داشت و زیستن برای او با آموزش و تربیت معنا می‌یافت؛ راهی که با جان‌فشانی و ایثار، تا آخرین لحظه ادامه یافت.
نام این معلم فداکار، در ذهن دانش‌آموزانی که از او آموختند، در دل خانواده‌ای که به او تکیه داشتند و در یاد همکارانی که او را اسوه اخلاق و تعهد می‌دانند، زنده خواهد ماند.
گفتنی است مرحومه پروین محمدی در اولین دوره جایزه معلم فداکار استان اصفهان به عنوان یکی از 5 برگزیده انتخاب شد و خانوادۀ او، در آیین اختتامیۀ این جایزه که باحضور نایب رئیس مجلس شورای اسلامی و وزیر اسبق آموزش و پرورش، استاندار اصفهان، نمایندگان مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی، دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش و مدیرکل آموزش و پرورش استان برگزار شد، تندیس فداکاری دریافت کردند.
انتهای پیام/